Prethodnog proljeća, prvi put od 2013. godine, u finalu dva najkvalitetnija evropska klupska takmičenja nije bilo španskih klubova. Engleska finala Lige šampiona i Lige Evrope donijela su dilemu, da li je dominacija španskih klubova na Starom kontinentu okončana, ili je u pitanju samo izolovani slučaj?

Iako će tek predstojeće godine donijeti tačan odgovor na to pitanje, već sada se mogu izvesti određeni zaključci. Barcelona je drugu godinu zaredom ponižena u pokušaju da se domogne svog prvog finala od 2015. godine. Liverpool je Kataloncima učinio isto ono što je Roma uradila godinu dana ranije, a traumatična noć na Anfieldu je potvrdila da Barcelona u ovom trenutku na terenu, kao i na klupi nema kvalitet potreban da se dođe do „ušatog pehara“.

Još suroviji je bio način na koji je okončana trogodišnja vladavina madridskog Reala evropskim terenima. Fudbalski čas Dušana Tadića na Santiago Bernabeu izučavaće se u fudbalskim akademijama širom svijeta, a spoj mladosti i iskustva u ekipi Erika ten Haga učinio je da skupo plaćene zvezde Santiaga Solarija izgledaju poput početnika pred mašinom kojom je upravljao najbolji srpski fudbaler u godini na izmaku.

Početak prve sezone novog desetljeća donio nam je dominaciju jednog tima. U pitanju je engleski Liverpool, koji u ovom momentu predstavlja najjači klub na svijetu. Sa 19 pobjeda u prvih 20 kola i jednim remijem se zasluženo nalaze na prvom mjestu tabele Premiershipa, godinu dana su bez ligaškog poraza, te su na dobrom putu da nakon 30 godina osvoje titulu prvaka Engleske.

Pored Liverpoola, su u top tri najjača kluba Manchester City, te francuski PSG, dok se i posrnuli velikan, italijanski Inter, počeo buditi iz zimskog sna, te uz Juventus predstavlja najjače što italijanska Serie A ima da ponudi.