Jedna od najvećih fudbalskih drama u historiji ove igre odigrana je upravo u Tampereu, u Finskoj, gdje večeras igra naša reprezentacija Bosne i Hercegovine protiv Finske. U sklopu 15. ljetnih olimpijskih igara 1952. godine, na terenu su se našle politički sukobljene reprezentacije Jugoslavije i Sovjetskog saveza. U medijima je prozvana “utakmicom smrti” upravo zbog sukoba Staljin – Tito, koji je državu u potpunosti izolovao od Istočnog bloka, uz velike ekonomske i političke represije, te čuvenu Rezoluciju Informbiroa.

To je bila druga utakmica, nakon što je prva završena 5:5, a jugolsovenska reprezentacija vodila sa čak 5:1.

Drugu je dobila sa 3:1. Igrali su, u ovoj, a tako i u ostalih 5 utakmica, sljedeći igrači, koji se smatraju najjačom reprezentacijom Južnih Slavena ikad:

Vladimir Beara – Hajduk (golman);
Branko Stanković – Crvena zvezda;
Tomislav Crnković – Dinamo;
Zlatko Čajkovski – Partizan;
Ivan Horvat – Dinamo;
Vujadin Boškov – Vojvodina;
Tihomir Ognjanov – Crvena zvezda;
Rajko Mitić – Crvena zvezda;
Bernard Vukas – Hajduk;
Stjepan Bobek – Partizan;
Branko Zebec – Partizan.

Osvojena je srebrena medalja. Sovjetski reprezentativci iste su večeri, nakon poraza, vraćeni u Lenjingrad, ubrzo je rasformiran moskovski vojni klub CDKA, a igrači razbacani, kao komadići razbijenoga vrča, po drugim, nižerazrednim klubovima. Nevjerovatno je, ali istinito: tek 1988. godine prvi put se o tome „događaju“ pisalo u sovjetskim novinama. A ako neko možda pita gdje je Crna Pantera – Lav Jašin: za reprezentaciju je prvi put nastupio tek 1954. godine, a u ovim slavnim utakmicama branio je Ivanov.

U trenutku kad je sučeva zviždaljka označila kraj kod ovih 3:1, u Titovoj vili na Brdu kod Kranja odjeknuo je pucanj iz pištolja „mauzer“. Neko je bio zadužen da na taj način javi Titu da je Jugoslavija pobijedila. Svi članovi jugoslavenske reprezentacije od Maršala su dobili po pet stotina dolara nagrade.

Član reprezentacije bio je i popularn i “ambasador” Branko Stanković koji je kasnije bio igrač i trener u Željezničaru.