Piše: Nedim SALIGAGIĆ
Sinoć je iz španske Primera lige ispao klub kojem sudbina nije namijenila velike trofeje i rezultate, ali klub sa jakim identitetom i meni lično jedan od dražih klubova na svijetu. Upravo zbog borbe koju mu je sudbina namijenila godinama unazad.
Više od kluba
Sinoć su i teoretski ispali iz najelitnijeg španskog fudbalskog takmičenja i to protiv gradskog rivala Barcelone, ali uz frenetičnu borbu koju godinama unazad pokazuju upravo protiv popularnijeg gradskog rivala. Espanyolov inferioran položaj prema Barceloni ne proizilazi samo iz rezultatske i finansijske supermacije Barcelone, već i zbog toga što je Barca više od kluba, a to se manifestuje kroz politički, društveni i nacionalni faktor, te je Barcelona samim time simbol Katalonije.
U takvom okruženju moraš biti poseban da bi bio navijač Espanyola, odnosno biti neko ko ne pliva za masom, već želiš da plivaš uzvodno, tražeći ljubav u bojama kluba, a ne samo u trofejima i slavi koju Barcelona donosi godinama u Kataloniju.
Bliski Francu?
Za složenu političku situaciju u Španiji idealno plodno tlo je uvijek bio fudbal, tako da su i u toj sferi Espanyol i Barcelona dva svijeta različita. Barcelona je uvijek bila slika i prilika separatistički težnji Katalonije, te je svoju gordost i odbojnost prema Madridu pokazivala na svaki mogući način. Espanyola priča je sušta suprotnost, u pokrajini sa jakim težnjama za nezavisnost klub nosi prefiks “Real”. a pritom se zove “Španjolski”, a u prošlosti im se spočitavala bliskost sa režimom fašističkog diktatora Franca. Na stadionu Espanyola dominantno se nalaze zastave Španije, što je naučna fantastika za vidjeti na domaćim utakmicama Barcelone.
Van terena su svoj vlastiti identitet zadržali godinama unazad, na terenu su uvijek bili ratoborni i prkosni posebno protiv Barcelone. Fudbal je sličan životu, gdje su svjetla pozornica najčešće rezervisana za one moćne, najbolje i bogate, no postoje individue i grupe koje nas svojim identitetom i okruženjem u kojem egzistiraju jednostavno oduševe.
(Sportske.ba)