Piše: Haris Zilić

Velež se vratio. Možda bi bilo malo “grubo” obložiti definicijom “vratio se gdje mu je mjesto”, jer Velež je uvijek imao svoje mjesto u vrhu bh. fudbala, a posebno u srcima navijača. I kada ne bi bio tu (u PLBiH), čuvalo se mjesto, za Velež, za “momčinu” koji je obarao sve u Jugoslaviji svojim šarmom, stilom, nekom drugačijom fudbalskom fabulom.

Vizija, strpljiv rad, ljubav, dolaze na naplatu. Znate li onaj “vic” o Hercegovcima i fudbalu? Prepričan miliona puta, od dvorana do livada, a jedna “livada” postaje fudblaski raj. Tu je dom njegov, dom onog Starog, koji je izornio, ali ne da bi tu samo bio, nego da bi i bacio koji pogled prema naprijed, prema Evropi, sa svoje “livade”. Iz svojih Vrapčića.

Nećemo se puno baviti vizionarom Šemsudinom Hasićem, koji je podigao jedan od najtežih kamenja hercegovačkog krša, čovjeka koji je fudbalski simbol Jugoslavije oživio. Pustimo popularnog Šemsu da radi svoj posao. Pustimo ljude oko njega da nastave ovu priču, koja će ponovo sijati od Triglava do Đevđelije.

Ispod planine koja mu ime dade, na obalama rijeke, kojoj sve kolegice zavide, sviće lagano jedna evropska zora, u režiji junačine i momčine, koji je u Jugoslaviji šarmirao sve.

Samo neka nastave, a vrijeme će pokazati, da nije ovo upiranje u prazno. Ovo je početak priče o evropskom Veležu, zapamtite!