Na današnji dan, 11. maja 1988. godine, fudbaleri Borca iz Banjaluke ispisali su zlatnim slovima jednu od najljepših stranica u historiji jugoslovenskog fudbala.

U finalu Kupa Maršala Tita, na legendarnom stadionu JNA u Beogradu, savladali su Crvenu zvezdu rezultatom 1:0 i tako postali prvi drugoligaški tim koji je osvojio ovaj prestižni trofej.

Pohod ka historijskom uspjehu započeo je više od godinu ranije, 6. maja 1987, kada je Borac deklasirao Radnik iz Dubice sa čak 9:0. Potom su padali redom: Kozara, Elektrobosna, Rudar Prijedor, Jedinstvo Bihać, Leotar, Osijek, Spartak Subotica, Vojvodina, Priština – a na kraju i moćna Crvena zvezda.

U finalu su Banjalučani bili potpuni autsajderi, ali su pred 25.000 gledalaca pokazali srce, hrabrost i karakter. Trenutak odluke desio se u 60. minuti. Iako povrijeđen, Stojan Malbašić je oduzeo loptu Dragiši Biniću i sjurio se po desnoj strani. Precizno je uposlio Amira Durgutovića, koji je centrirao na drugu stativu, gdje je Senad Lupić glavom zatresao mrežu i donio nezaboravno slavlje Borcu.

Drama se nastavila u 81. minuti kada je sudija Blažo Zuber dosudio krajnje sumnjiv penal za Zvezdu. Goran Milojević je teatralno pao, a protesti Banjalučana nisu promijenili odluku. Dragan Stojković Piksi je preuzeo odgovornost, ali je njegov mlaki udarac lako zaustavio Slobodan Karalić, koji nije ni mrdnuo s mjesta – pravda je bila zadovoljena.

Po završetku meča, srebrni pehar prvo je podigao kapiten Damir Špica, a potom su ga slavodobitno dodirivali svi – od golmana Karalića, Malbašića, Mataje, Bilbije, Lipovca, Durgutovića, Matejića, Beširevića, Popovića, Lupića, Šijakovića do trenera Husnije Fazlića i njegovog pomoćnika Nenada Gavrilovića.

Dan kasnije, Banja Luka je eksplodirala od ponosa. Na trgu ispred “Boske”, desetine hiljada ljudi dočekale su svoje heroje iz Beograda – uz pjesmu, suze i nezaboravno slavlje. Bio je to dan kada je sport nadmašio sve prepreke i Borac postao simbol borbe, hrabrosti i vjere.